หากผู้เดินทางต้องการรวมการละหมาด เขาอาจรวมการละหมาดตอนเที่ยงและตอนบ่ายเข้าด้วยกัน และพระอาทิตย์ตกดินและอาหารเย็นเข้าด้วยกัน ดังนั้น เขาจึงละหมาดตอนเที่ยงพร้อมกับตอนบ่ายในเวลาเที่ยง นี้เรียกว่า (พหูพจน์ของการถวาย) หรือเขาละหมาดตอนเที่ยงและตอนบ่ายในเวลาบ่าย นี้เรียกว่า (การรวมเวลา) และ นอกจากนี้ หากเขาต้องการรวมการละหมาดมัฆริบและการละหมาดในมื้อค่ำ เขาก็ควรจะเลื่อนไปก่อน ดังนั้นเขาจึงละหมาดมัฆริบและอีชาในเวลามักริบ หรือเขาละหมาดช้า ๆ ในเวลาอิชา โดยคำนึงถึงลำดับในกรณีทั้งหมดที่กล่าวมา กล่าวคือ เขาละหมาดเวลาเที่ยงวันก่อนเวลาบ่าย และเวลาพระอาทิตย์ตกก่อนอาหารเย็น และไม่อนุญาตให้รวมเวลาละหมาดตอนค่ำและตอนรุ่งอรุณ หรือระหว่างเวลาละหมาดตอนรุ่งอรุณและตอนเที่ยง หรือเวลาตอนบ่ายและตอนพระอาทิตย์ตกพร้อมกัน
สำหรับการทำให้การละหมาดสั้นลงในขณะเดินทางนั้น สำหรับเขาที่จะละหมาดตอนเที่ยงด้วยสองเราะกะอะฮฺ แทนที่จะเป็นสี่เราะกะอะฮฺ เช่นเดียวกับการละหมาดตอนบ่ายและเย็น และไม่อนุญาตสำหรับเขาในการทำให้ละหมาดมัฆริบและฟัจร์สั้นลง . เนื่องจากเขาต้องละหมาดมัฆริบสามและฟัจญ์สอง