ดัชนีมวลกาย (BMI) เป็นการวัดที่ประเมินน้ำหนักตัวของแต่ละบุคคลโดยสัมพันธ์กับส่วนสูง คำนวณโดยการหารน้ำหนักของบุคคลเป็นกิโลกรัมด้วยส่วนสูงยกกำลังสองเป็นเมตร (BMI = น้ำหนัก (กก.) / ส่วนสูง^2 (m^2)) จากนั้นค่าผลลัพธ์จะถูกตีความตามหมวดหมู่ BMI มาตรฐาน ซึ่งรวมถึงน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ (BMI < 18.5) น้ำหนักปกติ (BMI 18.5 - 24.9) น้ำหนักเกิน (BMI 25 - 29.9) และโรคอ้วน (BMI ≥ 30)

แม้ว่าค่าดัชนีมวลกายจะถูกใช้กันอย่างแพร่หลายเป็นเครื่องมือคัดกรองเพื่อประเมินความเสี่ยงด้านสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับน้ำหนัก แต่ก็มีข้อจำกัด BMI ไม่ได้วัดเปอร์เซ็นต์หรือการกระจายไขมันในร่างกายโดยตรง และไม่ได้คำนึงถึงปัจจัยต่างๆ เช่น มวลกล้ามเนื้อ ความหนาแน่นของกระดูก หรือองค์ประกอบโดยรวมของร่างกาย เป็นผลให้บุคคลที่มีอัตราส่วนกล้ามเนื้อต่อไขมันสูง เช่น นักกีฬา อาจมีค่าดัชนีมวลกายสูงกว่า แม้ว่าจะมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีก็ตาม

แม้ว่าจะมีข้อจำกัด แต่ BMI ยังคงเป็นเครื่องมืออันทรงคุณค่าสำหรับการประเมินความเสี่ยงและแนวโน้มด้านสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับน้ำหนักในระดับประชากร โดยให้วิธีที่ง่ายและรวดเร็วในการจัดหมวดหมู่บุคคลตามน้ำหนักตัวเทียบกับส่วนสูง ช่วยให้ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพระบุปัญหาสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นและปรับแต่งการแทรกแซงให้เหมาะสมได้

อย่างไรก็ตาม การตีความผลลัพธ์ BMI ด้วยความระมัดระวังเป็นสิ่งสำคัญ และพิจารณาปัจจัยเพิ่มเติม เช่น รอบเอว เปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกาย และโปรไฟล์สุขภาพโดยรวม เมื่อประเมินสถานะสุขภาพของแต่ละบุคคล การปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพหรือผู้เชี่ยวชาญด้านการออกกำลังกายที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสามารถให้ข้อมูลเชิงลึกและคำแนะนำส่วนบุคคลโดยอิงจากการประเมินสุขภาพและการออกกำลังกายที่ครอบคลุม