ฉันเข้าเรียนชั้นมัธยมต้นในช่วงปลายทศวรรษ 1970 และได้พบกับอัจฉริยะที่ยากจะลืมเลือนในชีวิตของฉัน
เพื่อนคนนั้นที่ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยอ่านหนังสือ ชอบถ่ายรูป เป็นเหมือนกำแพงที่ฉันก้าวข้ามไปไม่ได้
ไม่ว่าฉันจะนอนดึกแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถติดต่อกับเขาได้ นอกจากนี้ ครูประจำชั้นของฉันให้การบ้านฉันเพื่อกรอกแบบฝึกหัด 10 แผ่นต่อวันโดยไม่มีเงื่อนไข และทุกวันก็ผ่านไปอย่างไร้ความหมายในขณะที่กรอก
ฉันเริ่มเขียนคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่ยากลงในใบแบบฝึกหัด ใช้ไม่กี่ครั้งก็เหมือนไม่ได้เรียนเพราะมีความคิดอื่น
มือและศีรษะของฉันเล่นแยกกัน ในระหว่างนี้ ฉันพับครึ่งกระดาษและเขียนคำและความหมายภาษาอังกฤษแยกกัน
จากนั้น ขณะที่พับครึ่ง ฉันถามตัวเอง ทวนสิ่งที่รู้อย่างรวดเร็ว ตรวจสอบสิ่งที่ไม่รู้ จำชั่วขณะจนรู้ และลืมซ้ำๆ ฉันจึงเริ่มท่องจำทีละเล็กละน้อย ในขณะที่ใครก็ตามสามารถจำคำๆ หนึ่งได้ ฉันจดจ่อกับคำๆ หนึ่งที่ฉันไม่รู้ และเพิ่มเป็น 2, 5, 20 และ 100 ก่อนที่ฉันจะรู้
ในขณะนั้นฉันตระหนักว่ากุญแจสำคัญคือการปกปิดมัน เมื่อคุณปกปิดและเรียนรู้ สมาธิของคุณจะเพิ่มขึ้นและการเรียนรู้ด้วยตนเองจะเป็นไปได้ ด้วยวิธีนี้ ฉันเอาชนะเพื่อนอัจฉริยะคนนั้นได้ และในที่สุดก็สนุกไปกับความตื่นเต้นที่ได้ที่หนึ่ง
โดยเฉพาะในวันที่ 5 เมษายน พ.ศ. 2525 ฉันสามารถจำคำศัพท์ได้ 1,000 คำต่อวันและเขียนสะกดคำภาษาอังกฤษได้อย่างสมบูรณ์แบบ วิธีการเรียนรู้ความจำของร่างกายซึ่งตอบสนองในทันที เช่น ปฏิกิริยาตอบสนอง เช่น การจำสูตรคูณ เริ่มด้วยการแบ่งครึ่งและครอบคลุม
นี่คือวิธีการเรียนแบบครึ่งๆ กลางๆ [half study]