คนพิการมักถูกเรียกว่าคนพิการซึ่งถือว่าเป็นสมาชิกที่ไม่มีประสิทธิผลของสังคม ไม่สามารถทำหน้าที่และความรับผิดชอบของตนได้จนละเลยสิทธิของตน อินโดนีเซียเป็นประเทศที่มีความเสี่ยงต่อความพิการหลายประการ จากจำนวนผู้พิการที่มีจำนวนมาก ไม่ควรมีความแตกต่างในการปฏิบัติต่อสิทธิระหว่างคนปกติและคนพิการ ในทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมทางกาย คนพิการรับรู้และตระหนักว่าแท้จริงแล้วพวกเขามีความแตกต่างกัน ไม่ใช่ในแง่ของความสามารถ แต่อยู่ที่รูปแบบการผลิตหรือวิถีการผลิต บ่อยครั้งที่มุมมองของสังคมในการดูงานของคนพิการหมายถึงแนวทางเชิงปริมาณ นี้จะต้องลำเอียงอย่างแน่นอนและ
ตอกย้ำความแตกต่างเหล่านี้ให้ได้รับความสนใจมากขึ้น ในด้านคุณภาพ เป็นเรื่องยากที่จะประเมินผลงานของคนพิการกับคนทั่วไป ถึงกระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในทางปฏิบัติมีผลงานที่น่าอัศจรรย์มากมายที่ผลิตโดยคนพิการ

สถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษาหลายแห่งไม่ได้ให้บริการด้านการศึกษาแก่ผู้พิการ ในความเป็นจริง สิทธิในการศึกษาที่ไม่เลือกปฏิบัติสำหรับคนพิการได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายและอนุสัญญาระหว่างประเทศ
ผลจากข้อจำกัดในการเข้าถึงการศึกษาระดับอุดมศึกษาของคนพิการทำให้มีผู้พิการน้อยกว่าร้อยละ 1 ที่มีวุฒิปริญญาตรี ในอินโดนีเซีย รูปแบบการศึกษาสำหรับคนพิการยังคงเป็นแบบแยกส่วน กล่าวคือ การให้การศึกษาพิเศษผ่านโรงเรียนพิเศษ หรือโรงเรียนประจำ แบบจำลองนี้แยกคนพิการออกจากคนที่ไม่พิการในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน ดังนั้นหลังจากสิ้นสุดระยะเวลาการศึกษา คนพิการยังไม่พร้อมที่จะผสมผสานเข้ากับสิ่งแวดล้อม การเข้าถึงสถาบันอุดมศึกษายังเป็นเรื่องยากสำหรับผู้พิการเพราะ
ข้อกำหนดข้อหนึ่งในการเข้าวิทยาลัยคือต้องไม่มีความทุพพลภาพ สิ่งนี้ยังเกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัย Brawijaya ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกด้านโครงสร้างพื้นฐานที่ผู้พิการสามารถเข้าถึงได้ ความรู้ของชาว Brawijaya ยังมีน้อยเกี่ยวกับปัญหาความพิการ ในความเป็นจริง มีหนึ่งในปรัชญาเอกลักษณ์ของ Universitas Brawijaya ที่มีอยู่ในโลโก้และโลโก้ของ Universitas Brawijaya นั่นคือ พลวัต ความเป็นสากล และความยุติธรรม ธีมของงานที่เสนอนั้นสอดคล้องกับ Student Improvement Management Information System (Simkatmawa) ซึ่งเป็นกิจกรรมเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวแบบรวมที่มีเป้าหมายเพื่อเพิ่มความตระหนักรู้ของนักศึกษามหาวิทยาลัย Brawijaya และสังคม และเพิ่มศักยภาพให้กับบุคคลทุพพลภาพเพื่อเพิ่มความสนใจและความสามารถของพวกเขา ได้อย่างอิสระ นอกจากนี้ โปรแกรมการทำงานนี้ยังสอดคล้องกับตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพหลัก (IKU) ข้อ 2 กล่าวคือ นักศึกษาคาดว่าจะได้รับประสบการณ์นอกมหาวิทยาลัย ในรูปแบบของโครงการด้านมนุษยธรรมเพื่อชุมชนสำหรับมูลนิธิหรือองค์กรด้านมนุษยธรรมหลังจากเข้าร่วมในระดับชาติ ประชุมงาน.

บนพื้นฐานของปัญหาข้างต้น สิ่งที่เกิดขึ้นคือนักเรียนต้องสามารถตอบคำถามและสร้างนวัตกรรมเพื่อส่งเสริมการมีส่วนร่วมเพื่อให้รัฐอินโดนีเซียสามารถรักษาความเป็นอิสระต่อไปได้ นักศึกษาจะต้องรักษาไฟแห่งการต่อสู้ที่อิงกับความต้องการของผู้คนต่อไปโดยเข้าร่วมฟอรัมสมาคมสังคมแห่งชาติอินโดนีเซียซึ่งมีหัวข้อ "Student Synergy to Realize Inclusive Indonesia" ผ่านการประชุมการทำงานระดับชาติของฟอรัมชุมชนสังคมอินโดนีเซียของ ผู้บริหารนักศึกษา