ถ้าฉันต้องสรุปตัวเอง ฉันจะนิยามตัวเองว่าเป็นหนึ่งในร่างอวตารที่เป็นไปได้ของวิญญาณที่ไม่เพียงพอ ถูกผลักไสและผลักไสไปยังดินแดนที่ไม่เป็นมิตรกับมัน และด้วยเหตุนี้จึงถูกกำหนดให้เหินห่างจากมันด้วยความเงียบงันอันเจ็บปวด
เมืองลากูนและบริเวณโดยรอบสร้างฉากหลังที่มั่งคั่งอย่างผิดๆ ให้กับภาพเหมือนของผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง ซึ่งดวงตาของเขาเหม่อลอยอยู่นอกเหนือการเฉลิมฉลองความงามแบบวาทศิลป์ จนกว่าพวกเขาจะเข้าใจความไม่ลงรอยกันและการปลอมแปลงของมัน วาดบทเรียนที่ไม่ปล่อยให้มีที่ว่างสำหรับภาพลวงตาหรือความหวังใดๆ แต่การตระหนักรู้ถึงความทุกข์ยากที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ หากไม่ใช่ความเสื่อมโทรมตลอดกาล
ในระหว่างช่วงเรียนและปีต่อๆ มา ความคิดเห็นที่ค่อนข้างวิพากษ์วิจารณ์และแข็งกร้าวเกี่ยวกับโลกได้เติบโตในตัวฉัน หยั่งรากลงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันแสดงตัวตนต่อฉันจนถึงตอนนั้น อย่างไรก็ตาม ความเป็นเหตุเป็นผลที่กลายเป็นกฎของการประเมินและปทัฏฐาน ไม่ว่าจะสอดคล้องกัน ก็ยังต้องใช้บัลลังก์แห่งความคิดร่วมกับหน้าวรรณกรรมที่ไม่มีตัวตนและครุ่นคิดมากขึ้น นั่นคือ กระแสโรแมนติกและเสื่อมโทรมเหล่านั้น ซึ่งฉันสามารถสนทนาโดยใช้ ของภาษาทั่วไป ลงไปสู่ก้นบึ้งของจักรวาลคู่ขนานอย่างไม่ลดละ ชำระล้างเศษซากของลัทธิปฏิบัตินิยมทางวิทยาศาสตร์ที่เคร่งครัด
วังวนแห่งความรู้สึก ความหลงใหล และความรู้สึกต่างๆ ได้หาทางระบายเนื้อหาออกมาโดยธรรมชาติ ดังนั้น ความคิดที่เกิดขึ้นซ้ำๆ เช่น ความคิดถึง ความเศร้าโศก ความท้อแท้ การมองโลกในแง่ร้าย และทฤษฎีต่างๆ เช่น จินตนาการอันสูงส่งของอุดมคติที่หมดอายุขัยในความซ้ำซากจำเจ ความแตกต่างระหว่างแนวโน้มที่คลุมเครือและการค้นหายูโทเปียชั่วนิรันดร์และอเทวนิยมจมอยู่ในศัพท์เฉพาะทางศาสนา ครั้งหนึ่ง จิตวิญญาณเต็มไปด้วยยาพิษแห่งความโศกเศร้านับพัน สิ่งเหล่านี้ได้กลายเป็นพื้นฐานของงานเขียนอันต่ำต้อยของฉัน